Agencja reklamowa

Wiele funkcji, które dostępne są poprzez menu obrazka, posiada domyślny skrót klawiaturowy (tak zwany „Hot key shortcut„). Bardzo prawdopodobne, że po dłuższym czasie użytkowania Gimpa najdzie nas ochota, by samodzielnie stworzyć taki skrót dla często wykorzystywanej funkcji, która aktualnie nie posiada owego udogodnienia. Istnieją dwie metody, by tego dokonać. Pierwsza to użycie dynamicznych skrótów klawiaturowych. Musimy aktywować tę opcję przez zaznaczenie pola „Use dynamic keyboard shortcuts„, która znajduje się w menu „Interface” w Preferencjach. Najczęściej ta opcja jest odznaczona, by zapobiegać przypadkowym naciśnięciom klawiszy odpowiedzialnych za skróty. Następną czynnością jest zaznaczenie opcji „Save keyboard shortcuts on exit„, która odpowiada za to, że wprowadzone przez nas nowe skróty zostaną zapamiętane po wyłączeniu programu. Aby stworzyć skrót, umieszczamy kursor myszki na komendzie w menu, tak, aby się podświetliła. Nie ruszajmy myszką i wciśnijmy klawisze, pod które chcemy przypisać skrót. Wybrana sekwencja pojawi się zaraz na ekranie. Najlepiej stosować skróty z rodzaju Ctrl+Alt+Pożądany_klawisz, gdyż tak właśnie wyglądają standardowe kombinacje. Inną metodą jest kliknięcie „Configure keyboard shortcuts” w zakładce „Interface” w Preferencjach. Możemy wybrać komendę, do której chcemy utworzyć skrót w polu „Action„. Wtedy wpisujemy naszą sekwencję tak, jak poprzednio. Jeśli chcemy cofnąć zmiany, kliknijmy spację, która spowoduje wyczyszczenie skrótu. W praktyce jest tak, że spacja czyści skrót, ale go nie usuwa. Musimy zrobić to ręcznie. Ten edytor skrótów klawiaturowych pozwala również na kontrolowanie ustawień parametrów narzędzi z klawiatury. Na górze okienka dialogowego musimy znaleźć menu „Context„, które zabiera nas do parametrów narzędzi. Dużym ułatwieniem są małe ikonki, które tam się znajdują i pomagają użytkownikowi wybrać właściwe narzędzie. Warto korzystać z tego typu udogodnień, gdyż właściwa personalizacja Gimpa pozwoli nam na wygodę i komfort pracy z tym programem.

Filtr to takie narzędzie, które pozwala na przekształcanie warstw lub całego obrazu przy pomocy skomplikowanych obliczeń. Matematyczny algorytm wykonuje naturalnie całą pracę za nas, jednakże to my musimy wiedzieć jaki filtr zastosować do jakiej operacji. Efekty, które można uzyskać w Gimpie przy pomocy filtrów to: rozmycie, szum, kolory, uwydatnianie, wykrywanie krawędzi, efekty świetlne, efekty szkła, zniekształcenia, renderowanie, odwzorowanie, artystyczne, animacje, łączenie, sieć www i inne. Ilość efektów może być zwiększona przez użycie specjalnych pluginów, których liczba przeraża – jest ich naprawdę bardzo wiele i pozwalają uzyskać niesamowite efekty. Omówmy jednak jeden z najprostszych, a zarazem najczęściej wykorzystywanych filtrów – rozmycie. Rozmycie posiada różne opcje, między innymi pikselizację – zamianę obrazu podobnie, jak to jest czynione w telewizji, podczas gdy twarz osoby zamieniana jest na kwadratowe, kolorowe piksele (efekt zniekształcający, tak aby niemożliwe było poznanie tej osoby). Inna opcja, to rozmycie w ruchu, które służy do takiego przekształcenia obrazu w wybranym kierunku, aby uzyskać złudzenie poruszania się, przesunięcia albo przybliżenia. Inny rodzaj rozmycia do rozmycie Gaussa – działa na wszystkie piksele w danej warstwie, lub na określone zaznaczenie. Ustala średnią wartość danych pikseli w promieniu, który możemy ustalić w okienku dialogowym programu. Im większa wartość, tym większe rozmycie. Rozmycia mogą być ukierunkowane i działać w wybranym kierunku bardziej niż w kierunku odmiennym. Rozmycie kafelkowe to opcja pozwalająca na wygładzanie krawędzi tak zwanych kafelków w obrazkach, których używa się jako tła (położone jeden przy drugim dają wrażenie jednolitej całości – nie widać granic pomiędzy nimi). To rozmycie rozmywa brzegi, które będą się znajdowały obok siebie. Najprostsze rozmycie jest przeciwieństwem wyostrzenia – filtr liczy wartość średnią piksela i pikseli obok, a następnie ustala wybrany piksel na tę właśnie wartość.

Ścieżki w Gimpie reprezentowane są przez krzywe Beziera. Obsługi ścieżek jest się łatwo nauczyć, zaś same ich używanie nie powinno nikomu sprawiać trudności. Aby zrozumieć koncept i mechanizm ścieżek powinniśmy zapoznać się z pojęciem krzywej Beziera, lecz nie jest to niezbędne, aby sprawnie posługiwać się tym narzędziem. Ścieżka jest potężnym narzędziem, które pozwoli ci zaprojektować bardzo wyrafinowane formy. Aby użyć narzędzia ścieżki w Gimpie, musisz stworzyć najpierw ścieżkę, a potem ją zaakceptować specyficznym stylem ścieżki (kolor, szerokość, wzór…). Ścieżka ma dwa główne przeznaczenia: możesz konwertować zamkniętą ścieżkę w zaznaczenie oraz każdą ścieżkę możesz wykorzystać („stroke”), żeby rysować na obrazku wedle jej wzoru. Jak łatwo się domyślić bardziej nas interesuje druga opcja – możemy tworzyć ścieżki temu wymyślne obrazki i wzorki, które następnie powielone będą w zdefiniowany przez nas sposób na całej długości ścieżki. Aby stworzyć ścieżkę musimy narysować kontur, a następnie wybrać narzędzie „Paths„. Aby to zrobić wystarczy wcisnąć klawisz „B” – jest to szybki i wygodny skrót klawiaturowy. Kiedy narzędzie ścieżki jest wybrane możemy kliknąć lewym przyciskiem myszy na obrazku, aby stworzyć pierwszy punkt ścieżki. Poruszamy myszką do nowego punktu i znowu klikamy. Tak powstaje nasza ścieżka – punktów może być naturalnie o wiele więcej niż dwa. Klikając niedaleko linii możemy zamknąć ścieżkę. W takim wypadku wydarzą się dwie rzeczy: linia zagnie się i będzie się wyginać, gdy będziemy nią poruszać. Każdy segment liniowy ma punkt, który jest jasno nazwany. Poprzez powstałe linie kierunku możemy zmieniać kształt powstałego zaznaczenia. Długość linii długości kontroluje jak daleko linia znajduje się od linii kierunku przed zakrzywieniem po drugiej stronie. Każda linia kierunku posiada pusty kwadracik na końcu. Klikając go możemy zmieniać kierunek i długość linii kierunku. Jest to bardzo praktyczne i pozwala na dużą kontrolę nad utworzoną z krzywych Beziera ścieżką.